Krzyk Wilhelma – Co to jest i w jakich filmach występuje?

Jeśli jesteś miłośnikiem kina lub aktywny użytkownik internetu, prawdopodobnie już słyszałeś o „Krzyku Wilhelma”. To dźwięk, który stał się ikoniczny w świecie filmów i memów internetowych. Choć wielu z nas kojarzy ten dźwięk, nie wszyscy zdają sobie sprawę, skąd on się wziął i dlaczego jest tak powszechnie używany. W tym artykule odkryjemy tajemnice Krzyku Wilhelma, zgłębimy jego historię i zrozumienie oraz dowiemy się, dlaczego stał się on częścią kultury pop i internetowego świata.

Czym jest Krzyk Wilhelma?

Krzyk Wilhelma to ikoniczny efekt dźwiękowy, który został użyty w wielu filmach i produkcjach audio. Ten dźwięk jest rozpoznawalny dzięki swojej charakterystycznej jakości – to krzyk lub okrzyk zdający się wydobywać z ust osoby przeżywającej intensywny ból lub szok.

Historia Krzyka Wilhelma jest nieco zagadkowa, ale jego popularność i użycie w licznych filmach stały się znane na całym świecie.

Krzyk Wilhelma został po raz pierwszy użyty w filmie z 1951 roku zatytułowanym „Distant Drums”. W tej produkcji postać Williama „Wilhelma” Shermana, zagrana przez aktora Ralpha Brooksa, pada ofiarą ataku aligatora w bagnach Florydy. To właśnie ten moment został uwieczniony w dźwięku Krzyka Wilhelma.

Dźwięk zyskał swoją nazwę od postaci, która go wydała w pierwszym filmie, chociaż aktor Ralph Brooks nie nazywał się Wilhelm. Nazwa „Krzyk Wilhelma” stała się powszechnie używanym określeniem tego dźwięku w środowisku filmowym.

Krzyk Wilhelma stał się znany ze względu na swoje wyjątkowe brzmienie, co spowodowało, że reżyserzy filmowi zaczęli go używać w kolejnych produkcjach jako efekt dźwiękowy. Ten dźwięk był wykorzystywany w różnych gatunkach filmowych, od westernów po filmy akcji.

W jakich filmach jest Krzyk Wilhelma?

Krzyk Wilhelma stał się tak popularny, że został wykorzystany w wielu znanych filmach i produkcjach.

1. „Gwiezdne Wojny” (1977): Krzyk Wilhelma można usłyszeć w wielu filmach z sagi „Gwiezdne Wojny”, włączając w to „Nową Nadzieję” (Episode IV), gdzie jedna z postaci zostaje wciągnięta przez Sarlacca.
2. „Indiana Jones: Poszukiwacze Zaginionej Arki” (1981): Ten klasyczny film przygodowy wykorzystuje Krzyk Wilhelma w scenie, w której jeden z żołnierzy nazistowskich zostaje wciągnięty do wiru maszyny do mielenia mięsa.
3. „Powrót Jedi” (1983): Saga „Gwiezdne Wojny” ponownie wykorzystuje Krzyk Wilhelma w tej trzeciej części, gdy jedna z postaci zostaje wyrzucona z barykady.
4. „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły” (2003): W tej popularnej serii filmowej można usłyszeć Krzyk Wilhelma w różnych momentach, np. gdy piraci zostają strąceni ze skały w czasie ataku na Port Royal.
5. „Transformers” (2007): W tej produkcji Michaela Baya Krzyk Wilhelma jest wykorzystywany w scenie, w której jedna z postaci zostaje trafiona przez wyrzutnię w wyniku eksplozji.
6. „Resident Evil” (2002): Krzyk Wilhelma można usłyszeć w tej filmowej adaptacji popularnej serii gier komputerowych, w scenie, gdzie jeden z żołnierzy zostaje zaatakowany przez zombie.
7. „Toy Story” (1995): Film animowany Disneya również nie pozostał obojętny na Krzyk Wilhelma. Dźwięk ten jest wykorzystywany w jednej z zabawek w scenie w sklepie z zabawkami.

Te filmy to tylko kilka przykładów, gdzie można usłyszeć Krzyk Wilhelma. Ten dźwięk stał się swego rodzaju żartem wśród reżyserów i producentów filmowych i jest często wykorzystywany jako ukryty element w produkcjach, aby przekazać pewną nostalgiczno-komediową wartość dla widzów.

Sheb Wooley – Autor Krzyku Wilhelma

Sheb Wooley, znany również jako Ben Colder, był amerykańskim aktorem, piosenkarzem i autorem tekstów, który miał bogatą i różnorodną karierę w przemyśle rozrywkowym.

Sheb Wooley urodził się 10 kwietnia 1921 roku w Erick, stan Oklahoma, USA. Zaczął swoją karierę muzyczną w latach 40. jako muzyk country. Pierwsze jego nagranie, „That’s My Pa”, stało się pewnym sukcesem w 1947 roku.

Sheb Wooley rozpoczął także karierę aktorską w latach 50. Zagrał w wielu filmach, zarówno w rolach komediowych, jak i dramatycznych. Jednak jego najbardziej rozpoznawalną rolą było wystąpienie w filmie „Distant Drums” z 1951 roku, gdzie wydał słynny Krzyk Wilhelma. To właśnie to wydarzenie stało się integralną częścią jego kariery.

Sheb Wooley zagrał również w kultowym filmie „High Noon” (pol. „W samo południe”) z 1952 roku, w którym wystąpił u boku Gary’ego Coopera i Grace Kelly. Film ten zdobył wiele nagród i uważany jest za jeden z najważniejszych westernów w historii kina.

Mimo aktorskiej kariery, Sheb Wooley kontynuował karierę muzyczną, nagrywając wiele utworów country. Jego największym przebojem muzycznym był singiel „The Purple People Eater” z 1958 roku, który stał się numerem jeden na listach przebojów.

W latach 60. i 70. Sheb Wooley przyjął pseudonim „Ben Colder” i nagrywał humorystyczne piosenki country, które były parodiami znanych utworów. Jego twórczość jako Ben Colder również zdobyła popularność wśród fanów muzyki country.

Sheb Wooley był artystą wszechstronnym, który osiągnął sukces zarówno w dziedzinie muzyki, jak i aktorstwa. Jego rola w stworzeniu i udzieleniu głosu Krzykowi Wilhelma w filmie „Distant Drums” przyczyniła się do jego dziedzictwa w przemyśle filmowym i stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych dźwięków w historii kina.

Dlaczego Krzyk Wilhelma jest powielany w wielu filmach?

Krzyk Wilhelma jest często używany w filmach ze względu na wygodę, oszczędność czasu i kosztów, co jest częstą praktyką w przemyśle filmowym. Jednak jego częste powielanie stało się również rodzajem hołdu dla klasyki filmowej, a także tematem żartów i ukrytych odniesień dla miłośników kina. W efekcie, choć jest to nadal popularny efekt dźwiękowy, jego znaczenie i użyteczność ewoluowały w trakcie lat.

Dzięki swojej długotrwałej obecności w kinie i kulturze pop, Krzyk Wilhelma stał się często wykorzystywanym elementem narracyjnym, który może być rozpoznawalny dla widza. Jednakże dla niektórych krytyków może on również stanowić rozproszenie lub nadmierną używaną gagę, zwłaszcza ze względu na jego popularność w memach internetowych.

To doskonały przykład, jak elementy filmowe, nawet te niewielkie i pozornie przypadkowe, mogą stać się ważnymi aspektami kultury filmowej i wpływać na sposób, w jaki tworzona jest rozrywka i jak jest odbierana przez widzów.